“Este neno ahí de abaixo é o meu pai, Manuel Oubiña Viñas, fillo de Francisco Oubiña Alvarez (Paquito Serrador) e de Teresa Viñas Sabor.
Meu pai era Meco (en esa foto tiña 14 anos), naceu nunha casiña humilde na Vilavella de O Grove (Pontevedra/Galicia), era o 17 de abril do ano 1934 e governando na España a Segunda República. Xogou de neno en Meloxo de Arriba, nos inicios do Golpe do Estado e da Guerra Civil Española no 1936, medrou no posguerra e viviu a súa preadolescencia durante a Segunda Guerra Mundial. Eran días de frío, fame e mortos…
De feito, tiña dous primos mariñeiros sindicalistas: Perfecto e Juan Allo Sabor que foron represaliados e tristemente mortos polos franquistas, un no Monte Lobeira e o outro no Forte de San Cristóbal, nos meses de abril e maio do 1938, o corpo de Perfecto (asesinado), foi tirado en una fosa común en Cornazo, e o de Juan (tamén asesinado) está até hoxe sen poder localizar, como os corpos de 140.000 represaliados desaparecidos, durante toda a Guerra Civil Española.
Meu pai pisou a terra sen zapatos todos eses anos, ata o inicio da súa xuventude, cando puido mercar o seu primeiro par de zapatos. Traballou de panadeiro en Besada, “para poder levar pan e gasosas á súa boca e á súa casa” – según ele.
E entre tanta pobreza, mortes, asesinatos, fame e tristura resolveu dar solución a tanta dor, emigrando ao Brasil no inverno do 1957, como fixera antes o seu curmán Pepe. Cos cartos aforrados dos seus pais e a axuda de toda a familia, mercou un billete e marchou co outro curmán chamado Chico. Foise sen maletas mais co corazón cheo de soños e ilusións. E coa única roupa que puido mercar: un traxe negro e unha camisa branca. Este traxe foi a súa única roupa durante os primeiros meses en Brasil. Contábame el, como anécdota, que tiña que lavar a camisa, os calcetíns e o único calzón, polas noites; estiralos na súa cama, pór a saba enriba e botarse a durmir… Deste xeito, ao día seguinte a roupa estaba limpa, seca e pranchada.
Partíu dende o porto de Vigo un día gris de inverno, co corazón cheo de luz e esperanzas, nun barco chamado Louis Lumière. A cidade de Santos no Brasil -despois de dúas semanas de viaxe – recibiuno coa luz do verán e cos brazos abertos, como a tantos e tantos outros emigrantes que chegaban da vella Europa, arrasada física e animicamente polas posguerras.
Ao chegar, me dicía el: “xa tivo papeis para regularizar a súa situación”, e a través do seu curmán Pepe comezou a traballar logo: ao principio de pintor de brocha gorda, vendedor a por menor de aceite, mariño mercante, empapelador de paredes, xerente dun Salón de Festas…e, por último, de taxista.
Marchou atrás dos seus soños e atrás deixou familia en Galicia coa promesa de que volvería en tres anos, que se acabaron convertendose a primeira vez en 16 anos. Unha familia á que puido volver abrazar: a súa nai Teresa e os seus irmáns Paco, Antonio e sobriños. Mais foi no Brasil en Curitiba, onde coñeceu a súa compañeira de viaxe María da Luz, e tivo un único fillo eu: José Luiz.
Depois de viúvo no 1988, conheceu a sua outra compañeira Hilda. Faleceu no ano de 2009, depois de viver no Brasil durante 50 anos.
Hoxe as súas cinzas e os seus soños descansan…no Porto de Meloxo (donde se bañaba de pequeno) e no Monte Siradella (para ver -según él: “parte da Ria de Arousa e todo o Atlantico”)…na sua terra Meca que o veu nacer.
E tamén hoxe, esta vella Europa desmemoriada, deixa morrer afogados a miles de seres humanos no Mediterráneo, e pon muros con concertinas e pecha as portas aos inúmeros refuxiados de outras guerras en Oriente…que crueldade e que pouca memória temos…”
Deixa unha resposta