Pero o espíritu dos anos 60 mantense presente. Dentro duns meses esa década de cambeos vai a cumplir medio século da súa estrea e nos vamos a seguir lembrándoa. Sobre todo os que nacimos neses anos e vamos a entrar no medio século ou es que naceron antes e o viviron cunha intensidade propia dun adolescente.
Para iso tivemos unha xuntanza no día de hoxe no Auditorio de Vilagarcía. O fin: preparar unha festa-concerto-revival desa época, reunindo, no posible, aos primeiros grupos que sentiron os novos ventos musicais que estaban chegando desde o mundo anglosaxón, como os Lunik´s, os Ibéricos, os Relámpagos ou os Strike’s e por outro lado aquelas veladas creadas o redor da Voz de Arousa con Luis Gómez como executor e no que escoitábamos as voces de Scaloni, Marita ou María Anselma. Non vamos a esquencer o xérmolo desta actividade musical como foi a Tuna Vilagarciana que será, según desexamos, quen abra este espectáculo dos sentidos.
A data que se baralla é para o mes de decembro pero antes hai que desentumecer e darlle calor a algúns dedos e facer que as cordas vocais recobren o entusiasmo daqueles tempos. Ainda que todo o mundo sabe que cincoenta anos no son nada (que febril la mirada, errante en las sombras,…).
O importante neste acto non é a calidade (ainda que os presentes teñen pensado superar con moito o notable alto para tratar de alcanzar o cum laude case sen esforzo) senón ese reencontro emotivo cun tempo, cuns sentimentos, cuns amigos, e as veces con un mesmo e mostralo a unhas xeneracións paralelas e/ou moito mais novas. Poder decir “nos estivemos aquí” e, de feito, estamos. Non é un encontro de vellas “carrozas” é un estoupido de presencia vital. Trasmisión de arte.
Despois de botar unhas risas, que é o que fai falla en tempos de crise, os presentes deixaron patente o seu acto de creación colectiva con esta fotografía nas escaleiras do auditorio.
Tras os primeiros ensaios, previstos para setembro, iremos informando da composición e detalles deste espectáculo creado para o disfrute sonoro e visual dos que viviron eses anos e dos que non pero que desexarían telo feito.
Deixa unha resposta