Categoría: TRABANCA SARDIÑEIRA

  • Aquela Trabanca, o Vintecinco

    A fotografia está donada por Pili Sobrino, un dos mozos e o seu irman fallecido moi novo, fillos, ambolos dous de Josefa A Tomasa, a esquerda Suso o Fandiño, irman de Carmen, a fotografia sirve pra non esquencelos, pra axudar a levar no corazon a xente que non forma parte da nosa mesa, da nosa casa pero si dos nosos corazons dos sentimentos mais profundos.

    El que tiene el pañuelo es Luis(El paraguero) tenia un taller de reparación al lado de la libreria Pampin,otro es Pepe o (rosquilla), el de la armonica es Ricoy.

    Comentario por pilar (07-09-2009 23:02)

    Nesta foto recoñezo a alguns dos integrantes,pero como pasin a miña infancia nas casas baratas de Korea, tamen recoñezo o lugar, na casa maia a dereita tiña a sua tenda o Jabelo que mais tarde tivo carniceria na Plaza, e ve a miña Memoria un detalle. na acera da casa onde esta a Señora é os rapaces adoitaba poñer a sua Exposicion un Señor do que non me lembro ó seu nome, pero moi coñecido, el vendia principalmente menaxe de Cociña, olas tarteiras,pratos vasos,etc, pero tamen facia troco de Chatarra por esos productos.

    No inverno cando chovia esa “carretera” era un verdadeiro rio é arrastraba de todo,os rapaces recolliamos os materiais que quedaban, clavos puntas e todo tipo de chatarra e ibamolos xuntando para trocar por Xoguetes.

    Enfrente da tenda do Jabelo creo lembrar unha Panaderia, e enfrente da casa da Señora ó Bar do Pinche, que na parte de atrs facia xaulas de madeira para os refrescos, os rapaces tamen lle axudabamos e gañabamos algo para as “chuches”ou para comprar na de Sra, Ermitas un Churrusco con Chocolate ou ó Pan de Figos.

    Na mesma acera un pouco maia abaixi ensaiban “Los Kiwis” era a casa dos Pais de Pancho???.

    Outros tempos pero cheos de Vivencias e de aprendizaxe pois aprendias ó que na Escola non podias, que era buscarte a Vida.

    saudos.

    Comentario por juan leites (28-11-2009 14:27)

    P.D.ainda que non me lembro de esta fotografia, creo que ó mais pequeno a esquerda de todo son Eu, pero non podo aseguralo.

    Comentario por juan leites (28-11-2009 14:30)

    No Juan. Los padres de Pancho viven en la calle que sube al lado de la de Jabelo, en Fondo de Vila

    Comentario por Dieguito (30-11-2009 14:55)

    mi tio Pancho, integrante de los kiwis no vivia en fondo de vila, vivia donde el señor Juan leites indica, en la avda. de nuestra señora de los angeles, actualmente en el mismo solar tiene su casa el tio demi madre, Juan Varela, y realmente debian ensayar mucho y muy moderno los kiwis, que la mama de pancho, osea mi abuela Mariuca la santanderina sigue siendo una marchosa para su tiempo.

    Comentario por maribel (21-12-2009 12:59)

    No se si hablamos del mismo Pancho, pero el que ahora toca con los Strykkers, y que actuo el dia 4 de diciembre en el auditorio no tiene ninguna prima que se llame Maribel, no se a cual de los dos se refire Juan Leites. ¿Juan nos los puedes aclarar?

    Comentario por luisa (25-02-2010 10:53)

    Logicamente no se está hablando del mismo PANCHO,no tiene nada que ver con el que actualmente toca con los STRYKKERS,por lo tanto si tiene una prima que se llama MARIBEL.

    Lo sé porque fuí integrante del grupo LOS KIWIS

    Comentario por Moncho(Javique) (29-09-2011 19:00)

    Moncho.O que tocaba a bateria no grupo LOS KIWIS ¿non era Salvador Patiño que vivia no grupo de vivendas San Roque en Vilagarcia?.Ou preguntado doutro xeito. ¿Estivo no grupo dende que se fundou ata a sa disolución?.Por que en algunha etapa, si estivo.Iso seguro .Si tendes algunha foto subida O FAIADO dime en que galeria está graciñas e …Saudos

    Comentario por Roberto Ocaña (30-09-2011 22:23)

    Hola ROBERTO

    Inda que sea un pouco tarde che contesto,efectivamente o que empezou tocanda a bateria nos KIWIS foi Salvador PATIÑO pero logo deixouno y pasei a ser eu o bateria hasta que se disolveu o grupo.

    Saudos

    Comentario por Moncho(Javique) (10-11-2011 19:08)

    Hola, El primero (arriba a la izquierda), que lleva una bufanda, es mi tio Suso (Jesus Romero) que sigue vivo y coleando. Es hermano de Carmiña A Fandiña. Estuvo embarcado muchos años.

    El niño que sale detrás de la pandilla (entre el tercero y el cuarto) es Juan Romero, mi padre, hijo de Carmiña (A Fandiña). Esta casado con Nieves y vivió muchos años en Trabanca.

    Comentario por Juan Romero (08-08-2021 19:38)

  • Familia Gomez, Marina e Joaquin

    La familia de los paragüeros de la tengo excelentes recuerdos. Eran vecinos de mi abuela y aportaban mucha chavalada al barrio. Este hombre era un artista y me imponía mucho respeto. Arreglaba todo lo que le ponían en las manos: afilador, paragüero, componedor de platos rotos, ….
    Comentario por Antonio (30-09-2011 19:57)

    Hola que alegia soy RITA estos son mis padres JOAQUIN Y MARINA.y las niñas son por orden de aparicion RITA JAVIER Y PILI los tres ultimos de la familia ,estoy muy orgullosa de mis padres y de permanecer a esta gran familia, y podre aportar mas datos y fotos .
    Comentario por rita gomez (17-01-2013 08:26)

    Estoy muy emocionado y conmovido por esta foto,porque son mis abuelos con mis tias Rita ,Pili y mi tio Javier.
    Si tengo que dicir que es una grande familia que dan fe de su mantenimiento de todo mi amor con mi mayor respecto.
    Seguimos dignos de su legado del amor que nos han dado.Abuelos a la vida a la muerte no os olvidare  jamas.
    Comentario por manuel (22-01-2013 21:36)

    Hola soy RITA desde ALEMANIA pues aqui estoy despues de vivir en GRANADA años al final por trabajo de mi marido desdeJULIO vivo enWENIGERODE un pueblo muy turistico y bonito ,Pero sin olvidar a mi GALICIA del alma y deseamdo pronto volver aunque sea para vacaciones.
    Comentario por tita (19-11-2014 12:35)

  • Os nenos disfrutaban

    As familias xuntas, tarteiras, manteis, garrafons, festa dos Anxos en Trabanca Sardiñeira.

  • A festa dos Anxos

    No monte, festa dos Anxos, festa en Trabanca Sardiñeira, xente que desde primeiras horas subian a capela e se organizaban cas suas cestas donde levaban as empanadas e tortillas celebrando a romeria. Outras, como estas mozas aparecian a media tarde, vestidas para dar un paseo ou asistir a procesion.

  • Ramiro Araujo (Brincadillas) un RESISTENTE

    NUNCA, polo menos nun futuro proximo terá unha folla de un diario a narrar a sua vida, o seu esforzo por defender a LEGALIDADE, nunca tera un maxistrado ao servicio da sua memoria.

    Ramiro Araujo, home pertenecente a unha familia de traballadores do oficio artesano de ferreiro, como o seu Pai e o seu Abó, tiñan a fragua na espalda do concello, logo ese espacio foi ocupado polo edificio dos Tres Hermanos.

    Ramiro, amante da xusticia, do crecemento dos seres humans, tamen pola via laboral, alá polos tempos da Republica, movilizouse na organización da CNT. Cando o golpe de estado, defendeu xunto a os seus compañeiros o lado do Goberno Constitucional, o lado da democracia e da libertad, ate que non poideron mais é cada un buscou a forma de fuxir, a gran maioria foron asesinados, Ramiro e Asuncion a sua muller, na parte de abaixo da cuadra dos animais habilitaron un espacio para Ramiro, co tempo coñeceronse como zulos.

    Cando Asuncion saia para traballar en cuarenta cousas, con sueldos miseros, deixaba o bebé na cuna, é cando este choraba seu Pai desde o seu escondite a o que chegaba un fio ou cordel atado desde o propio serón o acunaba.

    As visitas dos falangistas a molestar a Asuncion eran continuas, asi foron pasando tres anos, cando chegou Gomez Cantos a o Goberno Civil, Ramiro chegou a conclusión de que aquelo non era vivir, entregouse é foi un tempo a carcere. Logo viviu moitos anos a caron de Asuncion e dos seus fillos, co seu traballo na fragua, esto o compartia co seu irman Manolo, con outra historia parecida.

    Ramiro, como todos viviu sin libertad, amordazado, domesticado. Hoxe lembramolo como a os héroes de unha resistencia que en outros países recoñeceron a bombo e platillo.

     

  • Netos e amigos

    Amparo cos netos, Juan e Carmelo, Yolanda, (Taballadora na Autoridade Portuaria) Manuel e Angel os do carrito, Carlos e Jorge Perez, Salvador Mera e Mingos. Os pais tiñan en comun que eran carniceiros con local na praza de abastos de Vilagarcia.

     

  • Amparo, nai de Eladio

    Amparo, ca sua filla Carmen é o seu xenro, Salvador Mera, tamen está o netiño de nome Salvador como o pai. Amparo era nai de varios fillos entre eles Eladio, casado con Angelita Blanco, propietaria do carrito.

  • Foto simpatica

    De gafas vemos a Pili, unha das netas de Jose Ramon Varela o celebre maquinista do tren de Varela. Diante, as pequerrechas, parecennos Andrea e Angeles Fernandez Maneiro.

    Bueno, xa sabemos moito mais da fotografia, unha das suas protagonistas, Angeles, nos conta que esta sacada na escaleira da casa dos seus avos, na sua casa, en Trabanca Sardiñeira, tamen figuran na imaxen Lourdes e Chus Sanz Villanueva, a Lourdes lembramola como unha boa xogadora de baloncesto.

    FAIADO DA MEMORIA

     

    Que tiempos aquellos. La foto es en las escaleras de la casa de mis abuelos. Mi hermana Ney,mi hermano Vicente a mi lado.Mi tía Pili,su amiga Manolita y las hermanas Lourdes y Chus.Los demás eran Madrileños que venían a pasar el verano a casa de mis abuelos.
    ANGELES FERNANDEZ MANEIRO

  • Familia de Jose Ramon Varela

    Era un home afable e leal aos seus pasaxeiros que se coñecía á perfección as rutinas de cada un deles á hora de subir ao tren e, en consecuencia, se había que agardar por algún, agardábase.

    Por Ángela Precedo | SANTIAGO | 09/02/2025

     

    Todo o mundo quería a José Ramón Varela, o maquinista do ‘tren das sete e media’ da mañá e tamén o que facía o retorno a última hora da tarde. Por ser a horas tan temperás, levaba leiteiras, peixeiras, verduleiras, estudantes, médicos, avogados… Era un home afable e leal aos seus pasaxeiros que se coñecía á perfección as rutinas de cada un deles á hora de subir ao tren e, en consecuencia, se había que agardar por algún, agardábase. Tiña unha maneira peculiar de dirixir a máquina, alo menos diferente á dos demais maquinistas, pero ninguén se queixaba, porque o tren chegaba a destino á súa hora. José Ramón Varela naceu en Carril no ano 1880 e, despois de ter traballado de neno nos barcos de cabotaxe, foi contratado como fogoneiro por J. Trulock (o avó do célebre escritor Camilo José Cela) no 1915.

    Con todo, non foi ata 13 anos despois cando comezaron a escoitarse as primeiras historias sobre o ‘tren de Varela’, no ano 1928. Naquela época como maquinista Varela levaba o ‘tren das sete e vinte’, arrastrado pola locomotora Caldas de Reyes (con número de serie 442 e mercada no ano 1898, uns meses antes da inauguración do tramo Carril-Santiago). Varela imprimía a esta locomotora un ritmo peculiar: primeiro de vagar, para poder recoller no paso a nivel de Trabanca Sardiñeira (Carril, Vilagarcía de Arousa) o almorzo que lle traía un dos seus fillos, porque o primeiro era coller forzas para o traballo; e, logo, forzaba a marcha para compensar o atraso xerado. Contan as historias que había veces que o tren mesmo chegaba a diminuír a marcha ou deterse se algún pasaxeiro así o demandaba, porque en lugar de quedar na seguinte estación lle viña mellor baixarse polo medio do traxecto.

     

    Ademais, en días intempestivos, había pasaxeiros que, chegado o tren de Varela á altura do Faramello, baixaban del para colocar pedras baixo as rodas e impedir así que patinase a locomotora como consecuencia da chuvia. Pola contra, dicíase que nos días de calor este tren facía unha parada obrigada para beber auga dun manancial de Laraño (Santiago de Compostela), pois había que refrescarse para poder proceder. Era un maquinista moi humano, e pola súa humanidade foi que ese tren se fixo tan popular en Galicia naqueles anos e por iso Varela trascendeu á historia como o mellor maquinista galego.

     

    A pesar de todo, cóntase que o único prego de cargos que recibiu ao longo da súa vida profesional foi por ter agardado tempo demais por unha pasaxeira. Cando unha mañá, ao ter que empreder a viaxe cara Santiago dende Vilagarcía notou a ausencia dunha mariñeira que todos os días adoitaba coller o tren, decidiuse a agardala, convencido de que chegaría. O xefe da estación de Carril deu a saída e Varela fíxose o despistado, comezando a pór aceite nas bielas da locomotora. Cando chegou a mariñeira a correr coa cesta de peixe na cabeza, Varela subiu ao tren e, daquela, si arrincou a locomotora. Noutra ocasión, cando o tren de Varela comezaba a subir a costa da Escravitude, o maquinista viu pasar pola beira da vía a un vello coñecido natural de Rois e, ao chegar á súa altura, preguntoulle a onde ía, contestándolle o home que a Santiago. Ao escoitalo, Varela convidouno a subir ao tren.

  • Elena Quintans

    De Trabanca Sardiñeira, lembramola como si fora hoxe, ir andando a o colexio, catro veces por dia, empleabamos casi duas horas diarias en andar, cara a o cole, cara a casa. E si nos daban cartos pra o bus, aforrabamolos e a os domingos, mercabamos contos, mariquitas, revistas….