No ano 77 eu aínda non coñecía o Pim Club, andaba a comer pipas das de Waldina no adro da igrexa de Carril. Foi un ano despois, cando Churri me aprendeu a fumar (traspasoume un vicio No ano 77 eu aínda non coñecía o Pim Club, andaba a comer pipas das de Waldina no adro da que ela abandonou cedo) e cando escapei do influxo do colexio de monxas, cando me atrevín a entrar naquel local, considerado polos adultos coma un antro de perdición e pola rapazada coma un lugar de diversión e de ligue.
Era un espazo inocente e, aínda que alguén fumara algún porro alí, non tiña nada de perigoso, sobre todo si o comparamos cos estándares actuais. Si o penso, o localiño non che tiña moita cousa, un corredor onde había unhas maquiniñas de pinball; nunha sala anexa, á que se accedía por unhas pequenas escaleiras, onde había dúas mesas de pimpón ateigadas de xente agardando quenda para xogar.
Ás veces penso que había tamén mesas de billar, pero de certo non o sei, talvez a miña memoria xoga e mestura aqueles tempos coas películas americanas, onde sempre había xente xogando ao chapulín.
A miña lembranza recende a rebumbio, a tabaco prohibido, a secretos e olladas de adolescencia barulleira. Pero sobre todo ten son, porque eu namoreime no Pim Club dunha máquina de discos na que escollías unha canción por unha moeda cativa.
Ao Pim Club aínda vou de cando en vez, na miña memoria, cando escoito a aquela escolla recorrente que facía eu na “jukebox” cativa, unha canción de Lennon que se chama Just like starting over…outra xente escoitará o Hotel California.
Andrea F. Maneiro
Fotografia restaurada por Andrea Fernandez Maneiro
O texto tamen é de Andrea
