Categoría: personas recordadas


  • Teresa Pando Duran

    Foi a segunda filla do Xuiz Pando e da sua dona Pura Duran. Teresa foi unha enamorada do seu Pai, do seu recordo. Formou parte de aquela comision de familiares constituida para facer un monumento no pobo que os honrase, que falase de TODOS, os asesinados. Teresa o pasaba mal, emocionabase, pero estaba ali, estaba sabendo quenes eran os seus enemigos, porque os habia. Teresa que falaba no nome das suas irmans, Patucas e Purita, sin fisuras, co nome do xusto xuiz Pando, de Don Luis Pando Rivero que lle quitaron a vida,  sin ter porqué, inxustamente.

    Con Teresa o seu sobriño Luis, fillo de Patucas, o neto maior, un calco fisicamente do seu abó que se convirtiu no neto que heredou a forza o talante pra seguir a lembrar a memoria da sua familia.


  • Leopoldo Novoa

    O seu pai foi consul do Uruguay en Vilagarcia. Polas suas ideas tuvo que exiliarse no ano 1938.

    Leopoldo foi descubrindo a seu facer artistico a medida que pasaban os anos. Foron importantes no seu auxe e promocion, Luis Seoane e Ramon de Valenzuela.

    Co paso do tempo o seu lugar de traballo, o seu estudio situado ao caron da igrexa da Armenteira.

     


  • Lembramos a Lourdes

    Finou Lourdes Lores , ela era a viuda de Santiago Melio Vidal que fora barbeiro de toda a vida no barrio de San Roque. Fai pouco tempo os do Faiado pasamos o día na Residencia Valle Inclán, nas Sinas. Alí gravamos entrevistas, para o documental, a varias personas, e alí, ese mismo día, coñecimos a Lourdes. E nos enamoramos de Lourdes. Nos decía aquilo de “como me gustaría ir a cociña a enseñar a estas a facer empanadas”. E botaba unhas gargalladas como mundos…

     

    Toda alegría, pero… tiña moitos anos, noventa e catro… foi un privilexio e un honor coñecela.

    Queremos recordala, sempre con nos


  • 8 de Xuño, do 2025, domingo

    Subidas en A ILLA DE CORTEGADA é A ILLA DA AROUSA, OS DEPORTES NACERON CA ESCUADRA.

    En portada, Joaquin Nores de Cangas, foi un dos presos na ILLA DE SAN SIMON, un dos seus irmans forma parte dos asesinados en Angueiro, os seus restos nunca apareceron.

    NON a o ESQUENCEMENTO. Na nosa MEMORIA para sempre.


  • Don Jose Moreira

    D Jose Moreira, medico, patrimonio de todos los vilagarcians de ben, dos bos e xenerosos, Moreira era un medico exemplar adicado dia e noite a os seus pacientes, as veces sin cobrar, e dando a cambio cartos para que a xente que non podia, mercase os medicamentos para a sua curacion.
    A sua memoria non se esquence, perdura a traves do tempo.
    Na sua ideoloxia era un home de esquerdas sobre todas as cousas que non se paraba en barras con nadie, moi clariño, as principais batallas foron cando os compañeiros de corporacion tiñan unha aptitude sibilina que NON obedecia a o que representaban.
    Longa vida a memoria de MOREIRA


  • Ramiro Araujo (Brincadillas) un RESISTENTE

    NUNCA, polo menos nun futuro proximo terá unha folla de un diario a narrar a sua vida, o seu esforzo por defender a LEGALIDADE, nunca tera un maxistrado ao servicio da sua memoria.

    Ramiro Araujo, home pertenecente a unha familia de traballadores do oficio artesano de ferreiro, como o seu Pai e o seu Abó, tiñan a fragua na espalda do concello, logo ese espacio foi ocupado polo edificio dos Tres Hermanos.

    Ramiro, amante da xusticia, do crecemento dos seres humans, tamen pola via laboral, alá polos tempos da Republica, movilizouse na organización da CNT. Cando o golpe de estado, defendeu xunto a os seus compañeiros o lado do Goberno Constitucional, o lado da democracia e da libertad, ate que non poideron mais é cada un buscou a forma de fuxir, a gran maioria foron asesinados, Ramiro e Asuncion a sua muller, na parte de abaixo da cuadra dos animais habilitaron un espacio para Ramiro, co tempo coñeceronse como zulos.

    Cando Asuncion saia para traballar en cuarenta cousas, con sueldos miseros, deixaba o bebé na cuna, é cando este choraba seu Pai desde o seu escondite a o que chegaba un fio ou cordel atado desde o propio serón o acunaba.

    As visitas dos falangistas a molestar a Asuncion eran continuas, asi foron pasando tres anos, cando chegou Gomez Cantos a o Goberno Civil, Ramiro chegou a conclusión de que aquelo non era vivir, entregouse é foi un tempo a carcere. Logo viviu moitos anos a caron de Asuncion e dos seus fillos, co seu traballo na fragua, esto o compartia co seu irman Manolo, con outra historia parecida.

    Ramiro, como todos viviu sin libertad, amordazado, domesticado. Hoxe lembramolo como a os héroes de unha resistencia que en outros países recoñeceron a bombo e platillo.

     


  • Matilde Vázquez e Ricardo Urioste

    Desde O FAIADO DA MEMORIA, temos que decir que NON estamos por cambiar nomes de rúas sen mais. Explicámonos:

    Por suposto retirar, así o solicitamos por escrito e de forma verbal,  todo aquilo que teña relación coa ditadura. Apoyar algúns nomes que claman Xustiza como o de Pando e Paratcha. O resto de asasinados por suposto claman tamen XUSTIZA E REPARACIÓN, pero, loxicamente, non podemos poñer nomes a todas as rúas, nin ten lóxica nin debe de ser.

    Polo tanto non entendemos nin a Campoamor, nin a Maruxa Mallo, nin a Maria Casares, nin a Carmen Meaño.

    Pola nosa parte decir que Campoamor e a sua loita no campo da igualdade entre homes e mulleres, merece todas as honras do mundo, pero xa ten no estado español mais de catrocentas rúas ao seu nome…

    Maruja Mallo, Artista, transgresora, feminista, vanguardista e galega pero non sei… creemos que unha rúa deberíase xestionar desde un punto moito mais localista, con lecturas do propio pobo, toponimia propia e deixar a Campoamor, Maruxa e Casares que forman parte pola súa importancia da historia do país.

    O da nosa Carmen Meaños e unha pifiada importante, a noite que mataron o Carrillo, solo esa noite, quedaron orfos dezasete nenos mais, aparte de Carmen.

    Pensamos que se deberian consensuar algunhas placas que falaran de personas importantes do pobo, NON RÚAS, placas, ou pequenos monumentos que recuperasen algunhas vidas do noso pobo. Xente como a da fotografía: Matilde Vázquez, cantante lírica cunha traxetoria impresionante, con actuacións nos mellores escenarios do mundo, Paris, Roma, Buenos Aires, Londres… Criouse desde os catro anos no barrio de Santa Lucía, unha figura impresionante descuberta por Urioste, este Señor tamén deberia ter un capítulo aparte na nosa historia.

    Sei perfectamente que esto que escribo non vai ter ningun efecto, pero como sentimento do Faiado ten que estar aquí.

    Cando se xubile algún “asesor” do concello, o pobo recuperará limpeza democrática e CULTURA.

    A fotografía é de Agosto do 1946, última vez que actuou Matilde Vázquez na súa terra. a súa beira o seu descubridor Don Ricardo Urioste, un verdadeiro xenio da Cultura daqueles tempos negros. Un home ao que Vilagarcía tanto debe, e que nunca lle pagou.

    Pues la verdad así a primera vista os seré sincero y os digo que no conozco a ninguno, pero me voy a poner las gafas y poner un poco de interés y paciencia, y también por respeto a todos vosotros voy a intentar identificarlos y si los reconozco, poner su nombre o apellido que creo que es lo correcto,bueno si tienen apodo también, pero no en cosas personales que si a lo mejor lo se, y me lo callo por respeto.
    Supongo que por edad, ninguno fue amigo mío pues yo no había nacido cuando fue hecha la foto.Posiblemente eran de la “Peña” de seguidores de Matilde “La Gallega”, tal como la llamaban en Madrid.
    Por cierto Cándido, aprovechando que el río del Con, pasa por Villagarcia, te diré que conozco y soy amigo de Nieves la única nieta de Luis Fernandez Sevilla,uno de los compositores de “La del Soto del Parral” ,y me dice que se acuerda mucho de tu tía pues iba a cenar a casa de su abuelo un día a la semana, en la que se reunían cantantes y compositores de Zarzuela.
    ¿Vamos a ver ? Poco a poco.
    Empezando por arriba a la izquierda : Luis Gómez¿Conde?,Mariño,Chirinos,Adolfo Llovo y X.
    Abajo empezando por la derecha : Cristobal Barrio,Briones,Urioste,¿Paco Buhigas?, Matilde, ???????
    Candido sigue tu, y completa o corrígeme que tu juegas en campo propio.

    Comentario por luis (27-05-2012 19:54)

    Parece que esta vez estoy de suerte. Además de conocer los nombres de los personajes de la foto. “La del Soto del Parral” es una de mis preferidas, a mi marido le encantaba y cuando la escucho (muchas veces) todavía se me llenan de lágrimas los ojos. La preferida de mi madre era “La Montería”. Y después de “La Revoltosa” todas las demás. Le dejo su sitio a Cándido…

    Comentario por Marité Montesinos Castro (27-05-2012 20:54)

    Como Luis no registró su entrada (eso me parece) si no es por Marité tardaria en leerlo.
    Siento decirte que Matilde Vázquez no era hermana de mi madre Martina Vázquez aún cuando tenian una estrecha amistad y ambas compartian aparte de sus extraordinarias voces, una afición
    inmensa por la zarzuela. Mi madre siempre me hablaba de los éxitos de Matilde en Madríd y siempre tuve la impresión de que los sentia como propios, pues ella y su hermano Rogelio por circunstancias de la vida nunca llegaron a ese nivel aún disponiendo ambos de unas grandes voces, todo lo contrario que yó que no canto ni rancheras.
    El de arriba de la derecha es el padre de José Luis Rivera, empleado de Nartallo.
    Para Marité decirle que la lista de Zarzuelas que se cantaban en casa era grande, pues mi madre disfrutaba de una excelente memoria, pero su favorita era la Leenda de Montelongo, primera zarzuela y creo que única en gallego.

    Comentario por Cándido (29-05-2012 23:01)

    Cándido me has dado una sorpresa, no conozco esa zarzuela y me hace ilusión que sea en gallego. La única de ambiente gallego que conozco es Maruxa. Tendré que buscarla a ver si la consigo encontrar. Solo tengo en vinilo alrededor de 150 y hay miles. Las estoy intentando pasar al ordenador. Y hace poco que encontré los libretos. Poco a poco…

    Comentario por Marité Montesinos Castro (30-05-2012 18:42)

    Marité, de la Leenda de Montelongo hay incluso fotografias pues mi madre, te repito, fué la protagonista. Estas fotografias en las que están casi toda Villagarcía de la época se las cedí al Liceo y están colgadas de sus paredes.

    Comentario por Cándido (30-05-2012 22:22)

    Cándido ¿tenéis algo grabado? se puede encontrar en algún sitio el libreto. Esta temporada tengo problemas para salir de “paseo” y acercarme a Villagarcia me va a ser difícil para ir al liceo. Al menos ya sé donde encontrar las fotos. Gracias

    Comentario por Marité Montesinos Castro (31-05-2012 09:37)

    Marité, el sr. Javier Jurado del Conservatorio de Música de Vigo, creo que tenia intenciones de poner en escena la Leenda, por lo que supongo que dispondrá del libreto, aunque seguramente esperará a que escampe un poco lo que nos está pasando economicamente.
    En la época de mi madre si el vinilo existia estaria en sus comienzos y su grabación un lujo para los cantantes aficionados villagarcianos.

    Comentario por Cándido (31-05-2012 21:23)


  • DON LUIS PANDO RIVERO

    O sector memorialista de Vilagarcía leva moitos anos facendo os deberes, financiando a golpe de traballo propio roteiros e actos, NON NECESITAMOS A NINGUÉN.

    O que pasa é que cando as decisións as teñen que tomar outros, falamos, por exemplo, de nomes de rúas e a situacion das mesmas, témonos que plegar a caprichos e faltas de respeto á memoria das vítimas.

    Recoñecemos todos e todas que o xuiz Luis Pando nada tiña que ver con Trabanca Sardiñeira, pero si co centro vilagarcián.

    É o que hai, o Alcalde non cumpriu a promesa de falar coas asociacions de Memoria (e iso que só hai unha).

    NON SON OS ÚNICOS CULPABLES.

    NON teñen a maioria.


  • No centro Manolo Trillo

    Ca sua dona e Mesejo, disfrutado de unha conversa. Manolo Trillo dada a sua profesion de aquela a denominabamos Practicante,mais tarde ATS, a vida era que estes profesionais andaban polas casas poñendo inyeccions. Enton, Manolo, formou parte das nosas vidas, como Sanmartin, Secundino Garcia é Tucho Pintos entre outros. Manolo atendia tamen no Gabinete Sanitario, na estacion vella, donde na actualidade está o Museo do Ferrocarril.


  • Arrancaronlle a vida

    Josefa Gonzalez Barreiro, filla do tikiti de Cortegada, irman de Amelia a Tikiti, tia de Manolo e Pepe Eiras mariñeiros do Carril, levaron as dornas de Villar Iglesias e mesmo a Toñuca.

    Josefa vivia na Torre con os seus nenos, Julio e Valentin, o home estaba embarcado, cando o golpe, agachou na sua casa un rapaz de vintedous anos,Urbano Tarrio, asesinaron a os dous.

    De Trabanca Badiña era Pilar Fernandez Seijo, nai de duas fillas, asesinarona xunto ao grupo de xente que dormia nun pallar, escaparon do monte nun febreiro frio e atoparon a morte.

    Asesinaron en Lobeira a Juana Nuñez, nunca habia formado parte de politica ou sindicato, simplemente estaba casada con un home da CNT, foron a buscalo, non o atoparon e levaron a Juanita, embarazada, dispararon quedou con vida, pedia agua toda a noite, pasaron as leiteiras e tras os arbores veian a os asesinos, nadie se atreveu a auxiliar a Señora Juanita.

    Con ela, asesinaron catro homes mais, foi a matanza de Zamar, o 23 de Agosto do 1936

    SOLIDARIDADE para as mulleres asesinadas en Vilagarcia. Nadie merece pasar por diante de elas nun recoñecemento publico.

    NADIE