Que o traia a consignataria de Reboredo e que nos anos setenta, os que eramos uns rapaces novos que non habiamos vivido poñemos de exemplo as visitas da Escuadra Inglesa, a chegada de este barco o KUNGSHOLS, atraia a nosa curiosidade. Viña cheo de turistas con unhas pintas moi raras…
Aquel día, o 28 de novembro de 1993, domingo, comenzou dunha forma terrible. Cun temporal de chuvia e vento que chamaba mais a quedarse na casa que sair a rúa, pero no que a gran parte do texido asociativo de Galicia quixo volver vivir e respirar e utilizou como forma de exprexión contra o narcotráfico esta manifestación. Falamos, en primeiro lugar, das Asociacións de Pais e Nais, Federacións e Confederación, CONFAPA Galicia, con Juan José Sánchez Arévalo na presidencia, vital para o desenvolvemento da manifestación.
As Asociacións de Veciños, desde Caranza ao Ribeiro. Movilizadas todas, intentando que o resto do país entendese que a comarca do Salnés non era o que se vía nos medios de comunicación cando se reflexaba o Xuicio da Operación Nécora na Casa de Campo en Madrid.
Nós, a sociedade no seu conxunto, éramos as vítimas daqueles catro iñorantes e golfos que somentes querían facerse ricos a costa das vidas da xente nova que eran os nosos fillos.
Eramos cidadás honrados, xuntos, condenando ós delincuentes.
A FEDERACIÓN DE ANPAS SALNÉS foi a organizadora daquel evento saneador e pedagóxico que convirtiu as rúas de Vilagarcía nunha marea humana, nun nido de xente que rexeitaba ós narcos causantes da morte de tantas vidas inocentes.
A CORAL POLIFÓNICA DE VILAXOÁN, o noso recoñecemento ao seu creador e Director Máximo Patiño, e a todos e cada un dos seus integrantes
Con motivo do CINEUROPA de 2022, o noso documetal REMOVENDO A TERRA, que narra os momentosa da apertura da fosa común do cemiterio municipal tratando de buscar e identificar os corpos de 19 personas asasinadas e enterradas nela, foi exhibido en paralelo no canal de televisión en streaming FILMIN.
Nos non o poidemos apreciar ao non contar con ese canal na tv da casa pero chegounos esa captura da pantalla e encántanos vela valoración que lle dan a película (falada en galego, con subtítulos en castelán) algúns dos que a viros: 9,3 de 10. É unha cousa que sempre nos encantou, que o público valore moito mais as películas que os xurados, por iso conseguimos mais “premios do público” que doutro tipo.
Por certo, este sábado, día 2 de novembro, ás 19:30 horas, exhibimos o noso último traballo que fala dos homes que habitaron a illa de San Simón, moi ao seu pesar, durante os anos da guerra civil e posteriores e que nos foron contando a súa vida a través de cartas. Moitos deles de Vilagarcía. O seu título, MENTRAS TEÑA MEMORIA, LEMBAREI.
REMOVENDO A TERRA pódese ver, en aberto, no canal de Youtube de O Faiado da Memoria (https://youtu.be/AI9aBMb_7h8?si=ouTSzWm9P4N3n5ZD)
A illa de Cortegada é ese lugar, ao igual que a illa de San Simón, que sempre acabamos volvendo, una polas cuestións personais e a outra por Memoria que debemos lembrar. Aínda que nunca debemos esquencer a ningunha das dúas.
No 2016, e baixo os auspicios de Parques das illas atlánticas de Galicia, realizamos unha exposición sobre Cortegada no Salón de Plenos do Concello Vilagarcía de Arousa. Alí, xunto a unha ducia de paneis coas historias dos últimos poboadores da illa (que non colonos) puxemos unha serie de pantallas di vídeo cada un co seu documental. Este, que era o mais longo, era un deles e vai contando e visitando a illa da man de familiares daquela xente que vivira durante xeracións naquel espacio e que por unha “idea xenerosa” dos de sempre, acabáronlla expropiándolla para “regalarlla” ao rei Alfonso XIII.
O herdeiro deste rei, Juan, acabaríalla vendendo (que non devolvendoa) a unha empresa inmobiliaria para que a destrozase pero que non chegaría a poder facelo gracias á ponte que nunca se puido facer.
Agora vos podedes disfrutala na casa, tranquilamente.
O noso agradecemento para sempre a Pilar Buhigas García Reboredo, tamén o noso cariño. Pilar foi, para nos, todo un apoio. Donante das marabillas fotográficas e audiovisuais, un legado único que en canto creamos o Faiado da Memoria depositou nas nosas mans. No vídeo vemos a Pilar muller, con Mon o seu amor de sempre, cos seus nenos. Pilar foi unha Nai feliz, grande, moi grande. Vémola cos outros seus amores: Os cans e os gatos! Sempre quedará nos nosos corazóns a súa positividade, a súa beleza, era tremendamente bonita, e a súa bondade. Gracias pola túa cercanía, pola túa entrega, por querernos. Nos levarémoste sempre no corazón e na memoria. Que o vento empuxe as súas velas sobre ese mar que amaba.
Cada 25 de Xullo, irrumpe con moitisima forza a infancia e os protagonistas.
Video creado por Antonio Caeiro, en honor a os habitantes da Illa de Cortegada, habitantes sometidos e expoliados no ano 1907, por uns poderes que os deixaron sin as suas casas, fincas, patrimonios fruto do seu traballo. Expoliados e indefensos.
Este sábado, 4 de maio, estaremos en Rianxo, nas escolas vellas da Atalaia, onde pasaremos o documental ESTA NOITE, VELADA sobre o grupo de teatro Airiños de Asados, nunha sesión organizada por eles dentro das súas “veladas de primavera”
Recibimos unha lembranza, enviada por Benxamín Rey, de dúas noticias que fan referencia ao festival de cine de Vilagarcía de… fai 27 anos.
Naquel 1997, o certamen decano de Galicia cumplía 25 anos e debía haber unha exposición de fotos e cartaces sobre a súa andaina e os históricos da imaxe de Vilagarcía, Xesús Méndez, Tino Silva, Alejandro Granja e Rafa Sabugueiro, contaban a historia de como se desenvolveu e creou este festival que comenzou sendo de S8 e que hoxe se denomina CURTAS.
A segunda reportaxe é parte do noticiario do día despois a entrega de premios e alí, 11 anos antes de recalar de forma definitiva en Vilagarcía (e crear xunto a Margarita Teijeiro este espazo de O Faiado da Memoria) aparece un individuo, acompañado do seu fillo, quenes tiveron a ben ganar un dos premios dese ano, o concernente a ficción.
O vídeo é un dechado de imaxinación que se compensa admirablemente cun tempo acertado de duración: DOUS MINUTOS!!. Nen moito nin pouco, o xusto. Xa o puña no cartel da súa promoción “non parpadexe, pódese perder boa parte da película“.
Para que a cousa durase un pouquiño mais, este vídeo ía acompañado doutro que se subtitulaba “a curta que acompaña a longa”. A súa duración era acorde coa duración “desa longa”: SETE SEGUNDOS!!. Pois entre os dous alzáronse co premio.
E de que trataba? pois na entrevista que acompaña a reportaxe xa o anuncia ben claro e fai un “spoiler” en vez dun resume: “é un traballo profundo sobre a reencarnación”. Aí es ná! Con toda a modestia do mundo, a corazón aberto, sen medias tintas.
Pero, o bonito-bonito, é ver a entrega de premios e ver a quen sauda Gago naquela noite, preludio do fin do Fantasio, donde se estaban entregando os premios, quen tres anos despois caia baixo o empuxe inmobiliario.