Lavaban a roupa, a botaban a clareo varias horas, e decir levaban un bocadillo ou o que se podia, e botaban todo o dia nos rios. Este e o lavadero do rio do Con.
¿Como nos verían los ingleses que he visto muchas postales antiguas y fotos sobre el mismo tema del lavadero?
Fijaros que en esta postal dicen “The washing women” (las lavanderas)como quien dice “the washing machine” (las lavadoras).
La verdad es que era (o debía ser) duro el lavar la ropa de esa forma.
Recuerdo que cerca de este lugar, al otro lado de la carretera, habia una caseta de fielato.
Comentario por Paco Salgado (16-07-2009 23:01)
Supoño que era un traballo moi duro e peor pagado, tiñan que estar sempre co lombo agochado, molladas e con frio ou chuvia a roupa había que lavala e secala. A miña avoa, Elena “Buscalavida”, era unha das moitas lavandeiras que traballaban neste lavadoiro, sirva isto de homenaxe a ela e a todas as súas compañeiras de traballo.
Comentario por Mari Carmen Arines (06-08-2009 23:52)
Esta fotografia tiene que ser muy antigüa pues si os fijais a la izquierda todavia no existe el puente que une Rodrigo de Mendoza con Santa Eulalia pero si se ven la casa de la finca de Louro y la de Villaverde por encima del tejado.
En la página de A Laxe ya hay un comentario sobre las lavanderas.
Comentario por Cándido (10-05-2010 22:55)
¡Cánta historia ten este Lavadoiro Municipal! Aquí se viviron moitos días meses e anos que nadie o sabe tan ben como as lavandeiras profesionales que lavaban as roupas da clase máis mellorada do pobo. Aquéla roupa cheiraba a río limpo, como era entón.
Despóis chegaron as lavadoras e todo ése paisaxe cambióu de repente. As señoritas xa non lle daban o traballo a estas señoras que sempre estaban no río. Incluso se preocupaban de limpalo cando era necesario. Elas se metían no río e traballaban na limpeza como uns “jabatos”. As veces, pola tardiña, xa levaban a roupa para acelerar a súa
entrega… Cando todo salía perfecto, incluso había súas cantarelas, que xa lles gustaría a ésas artistas de agora, ter ése salero como as mulleres de aquél tempo, no Lavadoiro do Río do Con. Outras veces cando se lle cruzaban os cables a algunha, aquélo parecía Sodoma e Gomorra. ¡Dios nos libre de semellantes guerras!…
Eu teño presenciado moitas actuacións de ese tipo, porque era a zona, camiño para mín, porque vivimos nas BOCAS e máis tarde nos fumos a Cornazo, a unha casa propiedade dos da Librería Buceta.
Pero podo dar fe de que algunha muller de aquélas, deixaban no Río boa parte da súa cabellera en días de tormenta. Como todo pasa na vida, gracias a Dios, todo volvía ao seu, como ten que ser. Os rencores, si os había, iban polo Río abaixo, como as augas en pleno inverno.
Por eso dixen ao principio da páxina que ése lugar, ten moita historia, e ¿cántas anécdotas se podrían quitar de ése lavadoiro?
En Santiago, donde vivo, hai un monumento en pedra dedicado ás leiteiras, que repartían o leite polas casas da cidade. Eran as leiteiras que viñan coas súas cántaras, chovendo ou tronando, con calor, ou frío. Ahí estaban estas mulleres que chegaron a formar parte da familia que visitaban a diario… As enfermedades que había na casa; nacimentos, bodas ¡todo se falaba coa leiteira de turno! Agora non queda de esto máis que o MONUMENTO Á LEITEIRA, no Paseo da Ferradura. En Santiago. Debe facer 30 anos ou máis que está alí. ¿E porqué non se fai o mesmo coas LAVANDEIRAS? Me da a impresión de que en ésa terra, non están pola labor…
As ciudades que recordan a persoaxes coma’s LAVANDEIRAS, poden presumir de algo que estivo vivindo con nós. Pero as cidades que non teñen memoria, non van a ningures. Faltan monumentos ahí.
Comentario por E. García – 24.04.2013 (24-04-2013 11:34)
Deixa unha resposta