Casaba Tita,a filla do “fiscal” de bamio, a festa foi na casa e a cociñeira a nai da noiva, unha maestra facendo os callos
Comentario por lolita Camiño (16-06-2009 17:33)
O 1º é Cardel Fresco, ( o fiscal )sigue Pura Barreiro Coira, ( a coira )Felisa e Marina García, ( as cochonas ) O Peseta e Susa ( a albeada ) o rapaz da dereita, é primo de Ruco Cardalda ( o canario )
Todos eles de Bamio.
Comentario por lolita camiño (17-01-2010 19:44)
D’AQUELA, OS CALLOS, ERAN SEGUROS NAS BODAS
————————————————
Alá polos anos cincoenta, non había boda sin callos. É sin necesidade de pensalo moito, éste era un plato moi rico é tamén abundante, con posibilidade de repetir, que non estaba nada mal. Daquéla non había xente tan fina como a que hai agora, porque considera que ése plato non é para estos tempos… ¡Cómo vamos comer callos igual que “aquéles outros!”…
É se foi deixando de mán este plato, hasta perdelo de vista… Cando che poñían os callos diante, con aquél aroma que dan os cominos é as especias, vendo unha tallada por aquí é outra por alá… Aquélo era como falar con Dios. ¡Nada de tenedor! Os callos hai que comelos coa cuchara. ¡Aquéla salsiña que teñen non a iguala outra comida. Pero, é moi certo, porque todo desaparecéu cándo o nivel de vida melloróu un pouco é xa a xente consideraba unha ordinariez tomar ésas comidas, porque engordan moito…
Cando eu caséi no ano 1958, se puxeron na mesa o que se solía poñer nunha boda “para quedar ben”. Daquela non había mariscos dentro do círculo de bodas de xente traballadora…
PLATO PRIMEIRO: Merluza frita o que hoxe chaman “Merluza a la Romana”, que queda mellor…
PLATO SEGUNDO: “Callos a la gallega”…
PLATO TERCEIRO: Carneiro asado con patacas, o que hoxe chaman “Cordero asado con guarnición”, que é como o poñen os señoritos do povo…
POSTRES: Rosca e pasteles a rodar. Viños, café e licores para todos. Todo saléu moi ben, por parte das cociñeiras, que non eran personal de Restaurante. Foi en xullo de 1958… A boda se fixo nunha casa que estaba ao lado da nosa é naquél tempo, estaba deshabitada…
Cando empezaron a servir cafés, a xente quixo alegrar o día é comenzaron a cantar é aquélo marchaba la mar de ben. Había boas voces, como pasa sempre cando se come é bebe ben… Foi pena que non fóra como agora que se fai unha película da boda. Da festa toda, dos invitados, dos familiares todos é amigos…
Ahí deixei exposto todo. Sólo me falta decir que entre uns é outros, non chegamos a 100. Que naquél tempo, chegaban ben… Eu con 26 anos é a muller con 24. ¡50 anos entre os dous! Uns días polas Rías Baixas (unha semana) é para de contar. Ahí acabóu todo… Hasta que chegamos a Vilagarcía un día é coincidimos co afundimento do Cabo RAZO. Aquélo era moi serio de contar. Por eso o deixarei para outro… O de hoxe era para falar dos callos. É ahí queda eso…
Comentario por E. García – Santiago (20-02-2015 19:38)
Deixa unha resposta